“หมายเลข E” ในรายการส่วนผสมของอาหารบรรจุหีบห่อของคุณแทนที่สารเคมีหรือชื่อสามัญของวัตถุเจือปนอาหารบางชนิด ใช้เพื่อเพิ่มสี รสชาติ เนื้อสัมผัส หรือป้องกันอาหารเน่าเสีย มีการใช้วัตถุเจือปนอาหารมานานหลายศตวรรษ ชาวโรมันโบราณจะใช้เครื่องเทศ เช่น หญ้าฝรั่น เพื่อให้อาหารมีสีเหลืองเข้ม เกลือและน้ำส้มสายชูถูกนำมาใช้เพื่อถนอมเนื้อสัตว์และผักสำหรับการเดินทางไกล ในช่วงทศวรรษที่ 1960 หน่วยงานกำกับดูแลได้ตัดสินใจที่จะจัด
ทำรายการสารเติมแต่งเหล่านี้ที่เป็นมาตรฐาน ในยุโรปจะเรียกว่า
หมายเลข E (E ย่อมาจาก Europe) ในออสเตรเลีย เราแค่ใช้รหัสของพวกเขา 100 ถึง 199 : สีผสมอาหาร หญ้าฝรั่นเป็น “สีผสมอาหาร 164” ในออสเตรเลีย (หรือ E164 ในยุโรป) เครื่องเทศอื่นๆ ที่นิยมใช้เพื่อเพิ่มสีสันให้กับอาหาร ได้แก่ ขมิ้น (E100) และปาปริก้า (E160c)
200 ถึง 299 : สารกันบูด สิ่งเหล่านี้ป้องกันการเจริญเติบโตของจุลินทรีย์ในอาหารที่อาจทำให้เราป่วย ตัวอย่างเช่น E220 คือซัลเฟอร์ไดออกไซด์ สารกันบูดที่ใช้กันทั่วไปในไวน์เพื่อยับยั้งแบคทีเรียกรดอะซิติกไม่ให้เปลี่ยนไวน์เป็นน้ำส้มสายชู
300 ถึง 399 : สารต้านอนุมูลอิสระ วิตามินซี (E300) จัดอยู่ในประเภทนี้
400 ถึง 499 : สารเพิ่มความข้น อิมัลซิไฟเออร์ และความคงตัว สารเพิ่มความข้นมักใช้ในซุปหรือซอส อิมัลซิไฟเออร์ช่วยให้สารที่เป็นน้ำมันและสารที่เป็นน้ำผสมกัน เช่น มายองเนส หากไม่มีสารอิมัลซิไฟเออร์ ส่วนของน้ำมันและส่วนที่เป็นน้ำสามารถแยกออกจากกันได้ ดังที่เห็นในน้ำส้มสายชู
500 ถึง 599 : สารควบคุมความเป็นกรดและสารป้องกันการจับตัวเป็นก้อน โซเดียมไบคาร์บอเนต (E500) หรือที่เรียกกันทั่วไปว่าเบคกิ้งโซดาหรือไบคาร์บโซดา ควบคุมความเป็นกรด
600 ถึง 699 : สารปรุงแต่งกลิ่นรส ได้แก่โมโนโซเดียมกลูตาเมต (E621) หรือผงชูรส
700 ถึง 999 : สารให้ความหวาน สารเพิ่มฟอง และก๊าซที่ใช้ในการบรรจุอาหาร เช่น ก๊าซไนโตรเจน (E941) วิธีนี้ใช้ในบรรจุภัณฑ์มันฝรั่งทอดส่วนใหญ่ เนื่องจากจะหยุดไม่ให้เกิดการออกซิไดซ์
ข้อจำกัดหมายเลข E แตกต่างกันไปในแต่ละประเทศ ขึ้นอยู่กับว่า
หน่วยงานกำกับดูแลท้องถิ่นตีความผลลัพธ์ความเป็นพิษของผลิตภัณฑ์อย่างไร ความเป็นพิษคือความสามารถของสารในการสร้างความเสียหาย ซึ่งมักเกี่ยวข้องกับปริมาณของสารที่รับประทานเข้าไป
ทุกอย่างเป็นพิษในปริมาณที่สูงพอ แม้แต่คาเฟอีนก็เป็นพิษหากคุณได้รับเพียงพอ แต่คนส่วนใหญ่มักไม่กินในปริมาณ ที่ใกล้เคียงกับสารพิษ ซึ่งมากกว่า 100 ถ้วยกาแฟ
สารเติมแต่งหมายเลข E บางชนิดถูกห้ามใช้ในที่อื่น ๆ ในโลก แต่ไม่ใช่ในออสเตรเลีย ลองดูสิ่งที่วิทยาศาสตร์พูดเกี่ยวกับผู้ร้ายหลัก
ผักโขม (E123)
Amaranth (E123) ใช้เพื่อให้อาหารมีสีแดงเข้ม อนุญาตให้ใช้ในอาหารที่ความเข้มข้นสูงถึง 30 มก./กก. ในออสเตรเลียและสหภาพยุโรปแต่ถูกห้ามในสหรัฐอเมริกาเนื่องจากกังวลว่าจะทำให้เกิดมะเร็ง
ในปี 1971 การศึกษาของรัสเซียเชื่อมโยงสีย้อมกับมะเร็งในหนู มีการวิจารณ์อย่างมากเกี่ยวกับระเบียบวิธีการศึกษา และสำนักงานคณะกรรมการอาหารและยาแห่งสหรัฐอเมริกา (FDA) ได้ทำการศึกษาตามมาหลายครั้ง
องค์การอาหารและยาพบหลักฐานเพียงเล็กน้อยว่าผักโขมเป็นอันตราย ในการศึกษาหนึ่ง หนูเพศเมียที่ได้รับปริมาณสูงมีเนื้องอกมะเร็งเพิ่มขึ้น อย่างไรก็ตาม ปริมาณดังกล่าวสูงมาก มนุษย์จะต้องดื่มน้ำอัดลมถึง7,500 กระป๋อง ต่อวันจึงจะดื่มได้
อย่างไรก็ตาม ตามเสียงโวยวายของสาธารณชนในปี 1976 องค์การอาหารและยาได้สั่งห้ามใช้สีผสมอาหารนี้
ผู้ผลิตอาหารในสหรัฐอเมริกาสามารถยื่นขอตรวจสอบซ้ำได้แต่นั่นเป็นกระบวนการที่มีราคาแพง E123 ถูกแทนที่ด้วยตัวแทนสีแดงอื่น E129 ซึ่งเป็นหนึ่งใน “เซาแธมป์ตันหก”
‘เซาแธมป์ตันหก’
ในปี 2550 การศึกษาในสหราชอาณาจักรพบความเชื่อมโยงระหว่างการผสมสีผสมอาหารกับสมาธิสั้นที่เพิ่มขึ้นในเด็ก ใช้สีผสมสองสี: ผสม A (ประกอบด้วย E102, E110, E122 และ E124) และผสม B (ประกอบด้วย E104, E110, E122, E129)
การศึกษาวัดสมาธิสั้นโดยแบบสอบถามผู้ปกครองและครู การทดสอบคอมพิวเตอร์และการให้นักเรียนจิตวิทยาสังเกตเด็กโดยตรงในห้องเรียน
ส่วนผสมทั้งสองดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับสมาธิสั้นในเด็กอายุแปดถึงเก้าปี แต่มีเพียงส่วนผสม A เท่านั้นที่เชื่อมโยงกับสมาธิสั้นในเด็กอายุสามขวบ
หลังจากความไม่พอใจต่อสาธารณชน ได้มีการบังคับใช้ “การห้ามโดยสมัครใจ” ในปี 2552 ซึ่งหมายความว่า สามารถเพิ่มสี ลงในอาหาร ในสหราชอาณาจักรและสหภาพยุโรปได้ แต่ต้องมีคำเตือนว่าสีเหล่านี้ “อาจส่งผลเสียต่อกิจกรรมและความสนใจของเด็ก “.
ในขณะที่ผู้ผลิตอาหารสามารถใช้ต่อไปได้
ไม่มีคำเตือนสำหรับสารเติมแต่งเหล่านี้ในออสเตรเลีย หลังจากการตรวจสอบโดยหน่วยงานควบคุมอาหาร Food Standards Australia New Zealand (FSANZ)
แนะนำ 666slotclub / dummyrummyvip / hooheyhowonlinevip
